In de periode dat ik als vrijwilligster werkte voor een Spaanse stichting die zwerfhonden en met de dood bedreigde honden opving en een kans op leven bood kwam ik Camila tegen. Ik adverteerde naast mijn werkzaamheden ook met hondjes die vanuit Spanje een gouden mandje zochten en zo dus ook met Camila. Ze was op straat gevonden samen met haar pups, ze had tekenen van zware mishandelingen en was uitgeput. Haar pups vonden al heel snel gouden mandjes maar Camila bleef maand na maand na maand binnen de poorten van het asiel. Elke dag als ik haar advertenties ververste keek ik haar weer in de oogjes en vroeg ik me af hoe het toch mogelijk was dat dit meisje nog geen reacties had gekregen.
Het was misschien niet de beste foto voor bij een advertentie, maar het was wel haar realiteit, een vreselijk leven waarvan ze de sporen nog zichtbaar had. Ik kreeg dit meisje maar niet uit mijn hoofd en besloot om haar in de opvang te nemen hier in Nederland. Zo kon ik haar de zorgen en liefde geven die ze verdiende en daarmee een beeld van haar krijgen zodat ik mensen beter over haar kon informeren in de hoop dat ze dan wel een warm mandje zou vinden. Op 25 April 2012 stond ik op de luchthaven van Eindhoven om Camila op te halen en op zo een moment is het toch altijd weer heel spannend hoe een hondje in het echt op je gaat reageren.
Toen ik in de aankomsthal het deurtje van de reiskennel opende, haar halsband om deed en haar in de ogen keek voelde ik het meteen "dit meisje gaat nooit meer weg". Camila straalde zo een rust en vertrouwen uit, ondanks wat ze allemaal had meegemaakt. Haar oogjes maakte zichtbaar dat ze een enorm verleden met haar mee droeg en dat ze moe was, heel moe! Eenmaal thuis gekomen had ze meteen de klik met de andere drie hondjes, ze kroop op de bank en ging slapen, uur na uur na uur. Even buiten voor een plasje, even een hapje eten en snel naar bed om nog meer te slapen. De volgende dag heb ik de stichting laten weten dat ik Camila zelf zal adopteren en na een week was de volledige adoptieprocedure afgehandeld en was ze definitief mijn Spaanse Prinsesje.
Slapen doet dit meisje nog altijd enorm veel, of het haar aard is of dat het de sporen zijn van wat ze in haar leven allemaal heeft moeten meemaken dat zullen we wel nooit weten. Maar wat we wel weten is dat ze een zeer tevreden en dankbaar hondje is, zolang ze een warm plekje naast ons heeft op de bank en in bed, zolang ze een paar keer per dag haar blokje om heeft en zolang ze twee keer per dag haar maaltijd heeft is voor haar de dag helemaal compleet. Ze kan het met alle diertjes in huis goed vinden, ze is ook veel te goed en zou soms best wel wat meer voor haar zelf op mogen komen. Ze laat haar oortjes afsabbelen door Deva, leent haar rug aan Hunter waar hij met zijn dikke pootjes melk bewegingen op kan maken, blijft braaf liggen als Aruba haar van top tot teen oppoetst en kijkt bescheiden mijn kant op als Mystic te dicht bij haar hapje komt als ze ligt te smullen. Camila raakt iedereen die haar in het echt ziet vol in het hart, ze zouden haar allemaal wel in de armen willen nemen om nooit meer los te laten. Maar ze heeft onze armen al en we zijn niet van plan dit Prinsesje ooit nog los te gaan laten. Ik beloofde haar een liefdevol en veilig leven en die belofte zal ik haar hele leven lang waarmaken in de hoop dat ons "Krokette Spekkenekke" zoals haar koosnaampje is nog heel veel jaren bij ons mag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten