Het pad naar maine coon geluk

De Teleurstelling 

Op onze zoektocht naar geschikte maine coon kindjes hebben we heel wat paden moeten bewandelen. Dit waren niet altijd mooie paden, we zijn heel wat wantoestanden tegen gekomen, fokkers die zich goed voordoen maar eigenlijk verre van goed bezig zijn, fokkers die liegen, fokkers die enkel uit winstbelang fokken en fokkers die gezellig doen maar achteraf verre van gezellig bleken te zijn. Soms kom ik wel eens de vraag tegen "wat is een goede fokker" of "hoe weet ik dat ik bij een goede fokker ben uitgekomen". Natuurlijk hebben we standaard dingen waar je op moet letten en die erg belangrijk zijn, maar onze ervaring is dat je zelfs dan erg bedrogen uit kan komen. De eerste kat in mijn leven was Nestor Wolf, de ervaring met hem is super, enorme lieve mensen, erg begaan met het nestje kittens dat ze hadden, ondanks dat ze geen cattery waren zorgde ze uitstekend voor de kittens en had Wolf alles wat een raskitten met stamboom ook zou hebben gehad, misschien zelfs nog wel beter. Toen we daarna op zoek gingen naar een maine coon met stamboom bleek dat nog niet zo gemakkelijk en kwamen we er achter dat bij sommige fokkers de katten een vreselijk leven hebben. Ook kwamen we tot de conclusie dat fokkers elkaar graag onderuit trappen, of juist hun ogen sluiten voor wantoestanden bij zogenaamde bevriende cattery's om diverse eigenbelang redenen. We geloofde dan ook niet meteen de verhalen en roddels als mensen of fokkers ons waarschuwde voor bepaalde cattery's want ons doel is altijd geweest om het eerst met eigen ogen te zien en ervaren. Op een dag kwamen we uit bij een fokster waar alles prima in orde leek. Zag er allemaal keurig uit, vriendelijk, katten leken goed verzorgd, testen waren in orde, stamboom in orde. Maar toch kwamen we erg bedrogen uit, zo bleek ons kitten eenmaal thuis onder de vlooien te zitten (ondanks dat ze naar zeggen bij de fokster een pipetje had gehad) en ze bleek een erfelijk aangeboren afwijking aan 1 oogje te hebben. Bij 1 oogje is haar bovenste ooglid te ruim waardoor er een stukje slijmvlies van onderen komt. Dit irriteerde haar heel erg en we moesten haar oogje geregeld druppelen, haar oogje leek altijd kleiner en ze kneep er veel mee. We hebben toen een afspraak gemaakt bij een oogspecialist in België en ze zou worden geopereerd, maar het nieuwe zalfje wat we kregen bleek wonderbaarlijk goed te helpen waardoor haar oogje weer goed open stond en het haar niet meer irriteerde (niet meer knijpen met haar oogje). Je ziet nog altijd wel (zeker als je het weet) dat er een extra randje zichtbaar is onder haar ooglid maar een operatie is voor nu gelukkig nog niet nodig geweest. Spijtig genoeg toonde de fokster weinig interesse in dit alles en bleef ze ontkennen dat ze heeft geweten van het oog probleem. Zelf denken we daar heel anders over, op foto's die we binnen de cattery hebben gemaakt is te zien dat ons kitten al het oog probleem had en was te zien dat het zusje precies het zelfde had. Jammer genoeg hebben we dit niet opgemerkt toen we er waren en zagen we het pas toen we eenmaal thuis de foto's bekeken die we hadden gemaakt. Ondanks dat zouden we ons coonkindje nooit willen missen, voor geen GOUD maar het is wel een wijze les voor de toekomst geweest, niks is wat het lijkt! 

Op de zoektocht naar een blauw coonkindje en een berg ervaringen rijker leek het dit keer allemaal perfect te verlopen. Tot ons blauwe coonkindje eenmaal thuis was, deze bleek chronisch aan de diarree te zijn, iets waar deze naar zeggen bij de fokster helemaal geen last van had? Het was een iel (eigenlijk zelfs te mager) manneke wat achteraf natuurlijk ook niet zo verwonderlijk is. De diarree hield meerdere weken aan, na alles doorlopen te hebben besloten het roer helemaal om te gooien en enkel een tijd vers vlees te gaan voeren. En dat bleek gelukkig de beste keuze te zijn geweest, de diarree nam af en verdween en we konden langzaam aan de brokken weer terug opbouwen. Nu is ons kindje uitgegroeid tot een enorme mooie atleet, zou wat steviger mogen zijn maar een echte atleet heeft natuurlijk ook het figuur van een atleet. Toch altijd het gevoel dat hij qua gezondheid redelijk zwak is, heeft ook meerdere malen gesukkeld met een ontstoken oogje waar hij echt heel ziek van kon zijn, paar keer bezoekje bij de dierenarts gehad maar gelukkig gaat het nu al heel lang erg goed met deze lieverd. Ook hem zouden we voor geen GOUD meer willen missen, het is een speciale lieverd en knuffelkont eerste klas, die misschien juist wel zo enorm gericht op mij is omdat hij de eerste weken toch wel wat extra verzorging nodig had en een beetje mijn zorgenkindje is geweest. 

Toen onze créme droom werkelijkheid maken. Een créme zilveren mannetje werd geboren en we konden ons geluk niet op. Alles vanaf het begin meegemaakt van de zwangere buik, tot bevalling tot opgroeien. Dertien weken lang gingen we elke week op knuffelbezoek bij ons uitgekozen coonkindje. We verloren ons hart en zagen hem als ons wondertje. Contact met de fokster leek geweldig goed, wel wat opmerkelijke uitspraken die soms gedaan werden (vooral over niet gunnen van dingen aan anderen, dieren niet weg doen omdat je ze een ander niet zou gunnen) maar daar prikte we doorheen, ons kindje leek het helemaal goed te doen en dat was belangrijk. Tot het moment op 13 weken naderde en ons kindje mocht verhuizen toen kwam de grote dolk in de nek! We kregen het bericht dat ons créme wondertje een aangeboren afwijking zou hebben aan een voorpootje en dat dit wel operabel zou zijn maar dat de kans op slagen klein zou zijn. Het kwam er op neer dat onze droom ingeslapen zou worden. 

*BAM* 

 Verdriet, ongeloof en machteloosheid volgde en we besloten wel nog afscheid te gaan nemen van onze créme droom. Enorm emotioneel, ik kan niet verwoorden hoe dat voelde, het was vreselijk! Hij leek zo gezond en ik kon niet bevatten dat zijn leven afgelopen zou zijn. Toen ik dit uitsprak en opperde hem toch in huis te nemen zei de fokster dat inslapen echt het beste was, het ging tegen mijn gevoel in maar wie ben ik om te beslissen als een verantwoordelijk lijkende fokster zegt dat ze in overleg met de dierenarts besloten heeft dat dit het beste is omdat anders het wondertje zou gaan lijden? Met een gebroken hart en ogen vol tranen reden we in stilte terug naar huis, dit was het dan, vreugde en verdriet het lag niet ver uit elkaar. Toen ons het bericht bereikte dat onze créme droom toch niet zou worden ingeslapen kwam de volgende klap. Hoezo niet ingeslapen worden, hij zou toch gaan lijden, inslapen was toch het beste, het was toch niet meer te genezen? En toen telefonisch contact, als onze droom zou blijven leven dan wilde we hem uiteraard alsnog in ons gezin opnemen, zouden we met hem naar een specialist gaan, kijken of opereren wel een optie was en sowieso duidelijkheid krijgen in wat die lieverd nu daadwerkelijk mankeerde. Maar we werden niet gehoord, de telefoon werd er op gegooid en dat was het dan, wat ooit lieve mensen leken bleken helemaal geen lieve mensen te zijn. Het is niet alleen het verdriet wat je dan hebt door gemis omdat je toch 13 weken lang van een droom hebt gehouden, maar ook het verdriet van de teleurstelling in de mens! 

We hebben er alles aan geprobeerd om onze droom toch bij ons te krijgen, hebben waarheid achterhaald door zelf contact met de dierenarts van de fokster op te nemen. Kregen daar te horen dat het verhaal heel anders was dan wat de fokster ons vertelde, niks inslapen, het advies was om een specialist te bezoeken om daar te laten onderzoeken wat er precies met het pootje aan de hand was maar dit wilde de fokster niet. Leugens, leugens en nog meer leugens, puzzelstukjes vielen op zijn plek, het plaatje van gevoelens die we al die tijd al hadden vielen als puzzelstukjes in elkaar. We hadden niet alleen een droom, we bleken vooral in een nachtmerrie te zijn beland. 

De hoop op een créme kindje vervaagde, het vertrouwen in "goede fokkers" was beland onder nul en het vertrouwen in de goedheid van de mens, de eerlijkheid van de mens, de waarde van vriendschap was eveneens verdwenen. We waren er ziek van en wilde eigenlijk niks meer te maken hebben met de fokwereld, wat een uitschot zwerft er daar rond! 

Het Geluk 

Op Facebook had ik wat maine coon mensen en groepen staan, zo kon ik veel maine coon nieuwtjes en foto's volgen, iets wat ik altijd erg leuk vind. Toen zag ik ineens een bericht voorbij komen over een te verwachte nestje, een mooie créme poes met een enorme mooie blauw tabby wit kater. Het trok mijn aandacht en ik besloot de fokster uit België toe te voegen aan mijn Facebook om meer van hun katten te kunnen zien. Wat ik daar zag sprak me enorm aan, mooie katten, mooie omgeving en het leken me ook nog eens vriendelijke mensen. Voorzichtig besloot ik eens een berichtje te sturen met wat vragen over de verwachte combinatie. Er ontstond een leuk gesprek en we besloten eens kennis te gaan maken. Bij ons eerste bezoekje voelde het meteen goed aan, we weten ondertussen waar op te letten en na de ervaringen die we hadden waren we uiteraard wat voorzichtig. Maar het voelde goed en we besloten de sprong te nemen en uit te spreken dat we graag een créme katertje uit de te verwachte combinatie een gouden mandje wilde geven. En toen was het wachten op de geboorte van de kittens. En onze créme droom bleek geboren, drie créme katertjes en vijf blauw tortie poesjes. Ons geluk kon niet op en de kittenkriebels begonnen. Toen we de eerste foto's van de kittens zagen was er ook een blauw tortie poesje die meteen mijn aandacht trok. Wat was ze mooi! Omdat ik haar maar niet uit mijn gedachten kreeg besloten we te informeren of ze misschien ook vrij was. Ze was toen nog maar een weekje oud maar we waren natuurlijk niet de enige die interesse hadden in een kitten uit deze combinatie. Maar het geluk bleek geheel aan onze kant, Mystic meisje Mystic mocht bij ons komen wonen als we bij ons eerste knuffelbezoekje de definitieve klik ook met haar zouden hebben. Toen de kittens vijf weken waren zijn we voor het eerst op knuffelbezoek geweest en maakte we onze keuze definitief, het werden Savage Hunter en Mystic Crescent. Om de twee weken gingen we op knuffelbezoek en toen de kleintjes dertien weken waren zijn ze bij ons thuis gekomen. Nu zijn die twee lieverds alweer 9 maandjes en ik besef me dat de teleurstellende weg die we hebben bewandeld niet voor niks is geweest. Als we die ervaring niet hadden gehad waren we waarschijnlijk nooit uitgekomen daar waar we nu zijn, waren Hunter en Mystic nooit in ons leven geweest en hadden we niet elke dag van deze twee wondertjes kunnen genieten. In de tussenliggende periode hebben we ook Inanna Aruba in ons gezin erbij gekregen. Ze woonde ook bij de fokster en is toen ze acht maandjes was bij ons gekomen.

Onze coontastic familie heeft vorm gekregen, het is een rijkdom om al onze wondertjes zo bij elkaar te zien, te zien hoe leuk ze het ook hebben met elkaar en te zien dat ze hier toch ook zeker enorm gelukkig zijn. En nu zijn er nog twee dromen over en we twijfelen er niet aan dat ook die nog in alle liefde en vertrouwen werkelijkheid zullen gaan worden in de toekomst en dat ook hun snel vriendjes zullen zijn met de rest van onze wondertjes. 

We hebben onze buiken wel redelijk vol van fok-land, we hebben meegekregen dat roddelen en vooroordelen orde van de dag zijn en vooral bij fokkers onderling. We hebben geleerd dat jaloezie vreemde dingen met mensen doet. Maar ondanks dat is er 1 ding wat we nooit zullen ontkennen, we zijn de fokkers namelijk dankbaar voor het fokken van onze katjes, dit zal altijd zo blijven, ook als we verder niet met een fokster door 1 deur meer kunnen we zullen altijd blij blijven met onze wondertjes.